Hélène Wirken
Net moeder geworden, bezocht ik met man en baby een kinderdagverblijf. We kregen een rondleiding, uitleg over de dag en een gesprek over hun pedagogische werkwijze. De medewerker deed haar best om alles zo compleet mogelijk te vertellen.
In haar verhaal keek ze geen één keer naar mijn zoon. Ze maakte geen opmerking over ons zoontje en stelde geen vragen. Geen aai over de wang, niks. Ik miste de connectie, er was geen contact.
Mijn zoon hangt zijn tas op aan de kapstok. Snel pakt hij zijn bal er nog uit en het sportkwartet. Vandaag is het feest: juffendag! De schaal met watermeloenijsjes zet ik op tafel, voor de high tea straks.
Nog twee maanden en dan is mijn dochter ook een tiener. Twee tieners in huis, levert heel wat leuke gespreksstof op…
Het was in groep 3. De juf hield een a4’tje omhoog. Ze verborg haar gezicht achter het blad. “Jullie dochter heeft laatst zo knap gestempeld.” Een proestend geluid kwam achter het blad vandaan. Mijn man en ik keken naar de
Afscheid nemen van mijn lieve moeder, overweldigd door emoties schreef ik deze tekst voor haar. Met ‘dag schat’ neem ik alsnog afscheid van haar. Mijn moeder verloor ik namelijk onverwachts. De tekst drukten we af op een herinneringskaartje (of bidprentje
De kerstman kwam vroeg dit jaar. Hij bracht mooie opdrachten mee en nieuwe ontmoetingen. Kijk om je heen er zijn zoveel cadeautjes, pak jij ze uit?
Storyteller, verhalenmaker, tekstschrijver of communicatiespecialist? Mijn dochter weet het beter; ik heb een verhalenwinkel!