Hélène Wirken
Zahra loopt elke week mee van de opvanglocatie naar het hockeyveld van de universiteit. Al maanden is zij erbij. Ze is in zichzelf gekeerd en speelt rustig langs de lijn. Haar broer speelt mee in het veld. Zahra durft niet
Afscheid nemen van mijn lieve moeder, overweldigd door emoties schreef ik deze tekst voor haar. Met ‘dag schat’ neem ik alsnog afscheid van haar. Mijn moeder verloor ik namelijk onverwachts. De tekst drukten we af op een herinneringskaartje (of bidprentje
Achterin de tuin verlaat hij de poort. De zwarte boodschappentas houdt hij strak vast onder zijn arm. Hij kijkt vluchtig om zich heen. De immense ruimte maakt hem klein, de felle zon prikt aan zijn ogen. Waar naartoe? In de verte de landtong met de rode vuurtoren. Voor hem het uitgestrekte groene gras. Nee naar het rotspad. Hij vertrapt het riet op het bonzen van zijn hart. Hobbelt nog een stukje naar beneden. Sneller. Sneller.