“Dank je Sinterklaasje”, roepen we op 5 december. Het weekend erna kopen we de kerstboom en zie ik mezelf hannesen met de lichtjes. De oude rode kerstballen verruilen we voor blauw- en champagnetinten. De boom staat en mijn kerstcadeaus komen vroeg dit jaar. Ho, ho, ho!
Even geen vakantie
Dit jaar heb ik geen kerstvakantie. Toch ben ik heel blij! Oude werkgevers weten me te vinden. En ik krijg nieuwe vragen van mensen buiten mijn netwerk. Vragen die leiden tot vertrouwen en nieuwe opdrachten. Eén van die opdrachten gaat me bijzonder aan het hart.
Terug naar 2015
Weet jij het nog? Die foto in 2015. Een jongetje van drie jaar spoelt aan bij de kust in Bodrum. Gevlucht voor nieuwe kansen en verdronken. De foto maakt veel los in het vluchtelingenverhaal. Dat beeld reist nu alweer een paar weken mee in mijn hoofd. Er zijn veel kinderen die wel zijn aangekomen in Nederland, in Tilburg. Verdienen zij het niet het allermeest? Een zorgeloos vervolg van hun leven. Met mensen die ze begeleiden, voor ze klaar staan, die ze kunnen vertrouwen en die ze plezier geven.
Geven en ontvangen
Gelukkig mocht ik ‘zo’n mens’ ontmoeten. Iemand die al drie jaar klaar staat voor vluchtelingenkinderen en – families. Zijn verhalen mag ik opschrijven en uitwerken. Zo leer ik de kinderen ook kennen. De belevenissen zwerven in mijn hoofd. Het raakt me. Probeer dan nog maar eens zakelijk te blijven als ondernemer. Ik heb er moeite mee. Ik wil het extra goed doen, daarmee probeer ik iets terug te geven.
Pak uit die cadeaus!
Nog een cadeautje. Een collega-ondernemer schrijft dat december ook de tijd is om stil te staan en dingen te vieren. Ik trek meteen een fles wijn open want wat heb ik veel om dankbaar voor te zijn. Kleine kusjes, grote vriendschappen van alles wat. Ik weet het, soms is kerst ook ingewikkeld. Het is niet vanzelfsprekend fijn. Vergeet niet ook jouw cadeautjes te zien en deze groots uit te pakken. Laat je me weten wat jouw cadeautjes zijn?
